حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی در جلسه درس تفسیر خود که تفسیر آیات ابتدایی سوره مدثر پرداختند، در ذیل آیه ﴿وَ لِرَبِّكَ فَاصْبِرْ﴾، بیان داشتند:

ما در قرآن آنچه آموختيم، اين است که استعانت منحصر به خداست، از خدا فقط بايد کمک بگيريم. ولی در آياتي از قرآن کريم هست که: ﴿وَ اسْتَعينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ﴾، ما اين استعانت به صلات را مي‌فهميم که از نماز کمک بگيريد؛ اما استعانت به صبر چيست؟ صبر که کار ماست. ما از کار خودمان کمک بگيريم؟! يعني خودکفا باشيم؟ يعني از خودمان عون بگيريم؟!

ایشان ادامه دادند:
اين آيه﴿وَ اسْتَعينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ﴾ با کمک آيه سوره مبارکه «مدثر» ﴿وَ لِرَبِّكَ فَاصْبِرْ﴾ حل مي‌شود:؛ آن وقت اين صبر، مثل صلات مي‌شود، آن وقت صبري که «لله» است و «بالله» است و «في سبيل الله» است، اين کار صلات را انجام مي‌دهد. آن وقت آن آيه دارد که ﴿وَ اسْتَعينُوا بِالصَّبْرِ﴾، معنايش درست مي‌شود. و اگر يکي از مصاديق اين صبر را روزه دانستند، اين هم درست است، مصداق آن است، نه تفسير مفهومي! آن وقت اين صبري که انسان براي رضاي خدا انجام مي‌دهد، عبادت است. اين عبادت وسيله است، استعانت است، چيز خوبي است! انسان با قرآن استعانت مي‌کند، با اهل‌بيت استعانت مي‌کند، اينها مظاهر قدرت پروردگار هستند.

​​​​​​​منبع: جلسه مدثر جلسه 2 (1398/01/28)