أعوذ بالله من الشيطان الرجيم

بسم الله الرحمن الرحيم

بنا شد که به خواست خدا چهارشنبه­ها همان بحثهاي نهج البلاغه را ادامه دهيم. بيانات نوراني ائمه(عليهم السلام) مخصوصاً وجود مبارک حضرت امير بخشي به معارف توحيدي برميگردد بخشي به معارف وحيانی مسئله نبوت برمی­گردد بخشی هم به مسئله ولايت برمی­گردد بخشی هم به موعظه­های اخلاقی؛ لذا نهج البلاغه را به همين سه چهار قسمت تقسيم کرده­اند. از بيانی که حضرت (امير سلام الله عليه) به کميل(رضوان الله تعالی عليه) دارند شروع می­کنيم که کلمه 147 از کلمات قصار حضرت است. در اين کلمه 147 تقريبا دوازده جمله نصيحت است. در اين جريان کميل، حضرت دست کميل را گرفتند از مدينه به بيرون مدينه بردند، عبارت اين است که کميل بن زياد ميگويد که «أَخَذَ بِيَدِي أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ ع فَأَخْرَجَنِي إِلَى الْجَبَّانِ» جبّان هم به معني مقبره است هم به معناي صحراست هم به معناي صحرايي که در آن نماز ميگذاشتند حالا يا نماز جمعه ميگذاشتند يا نماز استسقاء ميخواندند - شهرها معمولاً مصلّا داشتند - يا جنازهها را آنجا ميبردند مؤمنين نماز ميت ميگذاشتند. اين جبّان به اين دو سه معناست ظاهراً به همان معنای صحرا يا مصلّا بايد تطبيق بشود.

کميل ميگويد دست مرا گرفت برد بيرون فرمود «يَا كُمَيْلَ بْنَ زِيَادٍ! إِنَّ هَذِهِ الْقُلُوبَ أَوْعِيَةٌ فَخَيْرُهَا أَوْعَاهَا فَاحْفَظْ عَنِّي مَا أَقُولُ