پایگاه اطلاع رسانی اسراء: به مناسبت ایام ولادت علی بن موسی الرضا علیه السلام، فرازهایی از بیانات آیت الله العظمی جوادی آملی در مورد ویژگی های معنوی و علمی آن امام همام را از نظر می گذرانیم.

آیت الله العظمی جوادی آملی در سخنانی بیان داشتند: وجود مبارک امام رضا علیه السلام به عنوان عالم آل محمد(صلی الله علیه و آله و سلّم) معروف شده است. سخنی از رسول گرامی(علیه و علی آله آلاف التحیة و الثناء) رسیده که همان سخن در نهج‌البلاغه نیز از امیرالمومنین(علیه السلام) به زبانی دیگر بیان شده است و آن این است که «لایقاس بهم احد»؛ یعنی هیچ کسی را نمی‌توان با اهل بیت(علیهم الصلاة و علیهم السلام) مقایسه کرد. این «احد» اختصاصی به انسانها ندارد، فرشته‌ها را هم در برمی‌گیرد؛ یعنی نه تنها در جوامع بشری هیچ کس را نمی‌شود با ائمه(علیهم السلام) سنجید بلکه هیچ فرشته‌‌‌ای را هم نمی‌شود با ائمه(علیهم السلام) سنجید برای اینکه اهل بیت خلیفة الله‌اند و انسان کاملند و خلیفة الله و انسان کامل معلم ملائکه است و هیچ شاگردی را هم با معلم نمی‌شود سنجید و چون هیچ کسی را نمی‌شود با اهل بیت عصمت و طهارت سنجید لذا اگر در بین ایشان وجود مبارک امام رضا(علیه السلام) به عنوان عالم اهل بیت ملقب شده است یعنی علوم اهل بیت به وسیله این حضرت ظهور می‌کند و منتشر می‌شود.

معظم له با اشاره به آثار و برکات معنوی و علمی حضور امام هشتم(ع) در ایران اذعان داشتند: ورود معارف به ایران و بخش وسیعی از دنیای اسلام، به برکت امام رضا(سلام الله علیه) است و با آمدن ایشان به ایران نه تنها در حوزه‌های ایران بلکه در جهان اسلام تحول فکری پدید آمد.

ایشان در بخش دیگری از سخنان خود در خصوص ویژگی شامخ امامت و ولایت از منظر امام رضا(ع) بیان داشتند: وقتی وجود مبارک امام رضا(علیه آلاف التحیة و الثناء) مقام شامخ امامت را ترسیم می‌کند و نیاز جامعه را به امام بیان می‌کند می‌فرماید که اولاً امام «عالمٌ لا یجهل راعٍ لا یمکر»؛ ما برای رهبری­های الاهی دو وصف ممتاز لازم داریم یکی علمی که مصون از جهل باشد و یکی سیاستی که مصون از مکر باشد! این دو وصف ممتاز بالاصاله مال ذات اقدس الهی است و اگر کسی مظهر خداوند و خلیفه خداوند و انسان کامل بود به نوبه خود همین دو وصف را به اندازه‌ای که یک انسان می‌تواند داشته باشد داراست. جامع مشترک بین نبوت و امامت همان مقام شامخ ولایت است؛ ولایت باطن امامت ائمه(علیهم السلام) و رسالت مرسلین و نبوت انبیا(علیهم الصلاة و علیهم السلام) است و وظیفه موحدان عالم، حق‌شناسی این مقام شامخ الهی است.

معظم‌له خاطرنشان کرند: وجود مبارک امام هشتم(ع) که به لقب پر‌افتخار رضا ملقب است به این معناست که هر انسانی در هر شرایطی بخواهد به چیزی راضی بشود به وساطت فیض رضاست، هیچ کس کسی را راضی نمی‌کند مگر به افاضه رضوی هیچ کس از کسی راضی نمی‌شود مگر به افاضه رضوی، ذات اقدس الهی اگر بخواهد بر اساس «رَضِی اللّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ» فیض رضوان را بهره کسی کند به وساطت رضاست، این القاب از اسمای خاص الهی است، اینها خلیفة الله‌اند و خلیفه الهی در ماسوای الهی کار الهی را به مظهریت الهی انجام می‌دهد، لذا هیچ کس در هیچ مقطعی از هیچ چیزی یا از هیچ کسی خشنود نخواهد شد مگر به وساطت مقام والای رضوی.

آیت الله العظمی جوادی آملی در ادامه به تبیین مقام خلیفةالله بودن امام پرداختند و اذعان داشتند: وجود مبارک امام هشتم(سلام الله علیه) مقام منیع امامت را تبیین کرد و فرمود امام کسی است که در تمام روی زمین دومی ندارد یعنی مثل اعلای «لَیسَ کَمِثْلِهِ شَی‏ءٌ» است. فرمود چون امام واحد دهر و فرید دهر است و احدی همتای او نیست لذا به فکر احدی در نمی‌آید که امامت را بشناسد؛ همان طوری که ستاره‌های آسمان در دسترس بشر عادی نیست شناخت مقام والای امامت در دسترس افکار مردم عادی نیست. اگر مردم، امام‌شناس نیستند چگونه می‌توانند امام را انتخاب کنند؟! قهراً امامت انتصابی است نه انتخابی و ولایت امامت نه وکالت امام. وقتی ولایت شد نه وکالت، انتصاب شد نه انتخاب، مردم باید بپذیرند نه توکیل کنند. این حرف امام هشتم(سلام الله علیه) جوّ فکری مردم خراسان آن روز را هم دگرگون کرد.

معظم له با اشاره به حدیثی از امام هشتم(ع) بیان داشتند: از وجود مبارک امام رضا(سلام الله علیه) رسیده است «من جلس مجلس یحیی فیه امرنا لا یموت قلبه یوم تموت القلوب»؛ اگر کسی بنشیند در مجلسی که امر ما خاندان عصمت و طهارت در آن مجلس زنده می‌شود، روزی که دلهای دیگران می‌میرد دل کسی که در مجلس ما نشسته است نمی‌میرد! چه اینکه وجود مبارک امام رضا(علیه السلام) در حدیثی دیگر می فرماید «رحم الله عبداً احیا امرنا»؛ خداوند رحمت کند این بنده‌ای را که امر ما را زنده نگه می‌دارد، اباصلت هروی از وجود مبارک امام رضا(سلام الله علیه) سؤال کرد چگونه امر شما را احیا می‌کنیم؟ فرمود احیای امر ما به این است که علوم ما را یاد بگیرد و به دیگران منتقل کند زیرا مردم اگر معارف ما را و زیبایی‌های معارف و علوم ما را بفهمند حتماً از ما پیروی می‌کنند، چنین مجلسی مایه حیات دلهاست زیرا در چنین مجلسی علوم اهل بیت(علیهم الصلاة و علیهم السلام) زنده می‌شود و اینگونه از علوم، دل انسان را زنده نگه می‌دارد، آنگاه انسان زنده می‌تواند که مایه حیات دلهای دیگران بشود.