پايگاه اطلاع رسانی اسراء: آیت الله العظمی جوادی آملی در کتاب ارشمند حکمت عبادات در خصوص نقش روزه در حل مشكلات اظهار داشتند: از آنجا كه در مسير زندگي دشواري و مشكلات وجود دارد، دستور داده‏ اند در شدايد و مشكلات روزه بگيريد. يعني اگر ما در هر نمازي چند بار از خداي سبحان استعانت مي ‏كنيم و مي‏ گوييم ﴿إيّاك نعبد وإيّاك نستعين﴾ راه كمك‏ رساني را هم خدا بيان فرموده است. قرآن به ما آموخته كه: ﴿واستعينوا بالصّبر والصّلوة﴾[1]و اين صبر به «صوم» تفسير و تطبيق شده و در حديث آمده است كه: «إذا نزلت بالرّجل النازلة والشديدة فليصم»[2] هرگاه براي كسي مشكل يا حادثهٴ خاصي پيش آمد بايد براي دفع يا رفع آن روزه بگيرد.

ایشان ادامه دادند: اگر كسي براي خدا روزه گرفت چون كارها به دست اوست مشكل را حل مي‏ كند كه فرموده ‏اند: «يا مُسهّل الا قمور الصّعابِ»[3]. قرآن هم فرمود: ﴿وأمّا من أعطي واتّقي ٭ وصدّق بالحُسني ٭ فسنُيسِّره لليسري﴾[4] ما كارها را براي افرادي كه در مسير مستقيم‏ اند، راحت مي ‏كنيم. اين راه را قرآن در اختيار ما گذاشته است؛ زيرا باطن روزه به قدري نيرومند است كه انسان را بر جهان طبيعت ـ به اذن خدا ـ پيروز مي‏ كند.

ایشان روزه را سبب دعای فرشتگان براي روزه‏ دار و حل مشکلات وی معرفی کردند و بیان داشتند: فرشتگان موكلند كه براي روزه ‏داران دعا كنند: پیامبر فرمود[5] خداوند عدّه‏ اي از فرشتگان را مأمور كرده است تا براي روزه‏ داران دعا كنند و فرمود: جبرئيل (سلام‏ الله‌عليه) به من خبر داد، كه خداي سبحان فرموده، من فرشتگان را براي دعاي احدي موكّل نكردم، جز آنكه دعاي آنان را مستجاب مي‏ كنم. به همين جهت، فرشتگان را موكل فرمود، براي روزه‏ داران دعا كنند[6]. دعاي فرشته براي انسان، درخواست خير و خوبي براي وي است.

آیت الله العظمی جوادی آملی اذعان داشتند: آنچه را فرشتگان براي روزه‏ داران مسئلت مي‏ كنند، باطن روزه است. تا چه اندازه ما به باطن روزه مي‏ پردازيم كه نه تنها ظاهرمان روزه بگيرد و چيزي نخوريم و نياشاميم؛ بلكه سرّ و درون ما هم روزه بگيرد! نگذاريم خاطره‏ اي در دل خطور كند كه خدا نمي‏ پسندد. مبادا در دلْ بد كسي را بخواهيم. چنين نيست كه اگر خاطرات در دل عبور كرد، خداي سبحان نداند يا دل انسان تيره نشود. روزهٴ عوام، خواص و اخص با هم متفاوت است. اگر ما روزه گرفتيم و به اين فكر بوديم كه، خداي ناكرده، كسي را برنجانيم يا به مقام و جاهي برسيم يا نتوانستيم خود را آماده كنيم كه اگر به جاه رسيديم، تفاوتي براي ما نداشته باشد، باطن ما روزه نگرفته است و چون باطن روزه نگرفته به باطن روزه نرسيده‏ ايم.