به گزارش خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی اسراء: حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی در جلسه درس اخلاق این هفته خود که به روال هر پنجشنبه، در نمازخانه بنیاد بین المللی علوم وحیانی اسراء برگزار شد، به ادامه شرح کلمات قصار حضرت امیرعلیه السلام در نهج البلاغه پرداختند و بیان داشتند: کلمه چهل و سوم از کلمات قصار نهج البلاغه این است که حضرت فرمود: «طُوبَی لِمَنْ ذَكَرَ الْمَعَادَ وَ عَمِلَ لِلْحِسَابِ وَ قَنِعَ بِالْكَفَافِ وَ رَضِی عَنِ اللَّهِ»؛ طیب بودن زندگی برای آن گروه از مردم است که همواره به یاد معاد هستند.

ایشان با اشاره به آیات نورانی قرآن کریم، ادامه دادند: خداوند در سوره «نحل» فرمود اگر کسی حُسن فاعلی داشت؛ یعنی معتقد به معارف بود و حُسن فعلی داشت؛ یعنی عالم به احکام الهی بود، از حیات طیبه برخوردار است: ﴿فَلَنُحْیینَّهُ حَیاةً طَیبَةً﴾.[1]

معظم له افزودند: از وجود مبارک امیرالمؤمنین(سلام الله علیه) سؤال کردند که حیات طیبه چیست؟ حضرت اثری از آثار پربرکت حیات طیبه را فرمود و بیان داشت «هِی الْقَنَاعَة»،[2] اما در این گونه از روایات، تفصیل یا شرح بعد از اجمال، است لذا فرمود حیات طیبه برای کسی است که به یاد معاد باشد و برای روز قیامت کار کند و قانع باشد به زندگی حلال، طیب و طاهر و از احکام و حِکَم الهی راضی باشد.

آیت الله العظمی جوادی آملی تصریح داشتند: معاد از مهم‌ترین عوامل تربیتی ماست، مشکل اساسی جاهلیت انکار معاد است؛ یعنی آنها خیال می‌کنند انسان که می‌میرد می‌پوسد، در حالی که دین آمده بگوید انسان که می‌میرد از پوست به در می‌آید و یک موجود ابدی است. این موجود ابدی می‌تواند خلیفه موجود ابدی بالذات باشد. در نتیجه برای چنین موجود ابدی کالای ابدی، رهتوشه ابدی و راحله ابدی لازم است، لذا در سوره «بقره» فرمود: ﴿تَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَیرَ الزَّادِ التَّقْوَی﴾[3].

ایشان خاطرنشان کردند: ریشه تمام مشکلات جامعه ما، فراموشی معاد است؛ برای همین وجود مبارک حضرت امیر فرمود طوبی مال کسی است که به یاد ابدیت خود باشد، وقتی که وجود ابدی را پذیرفت کار ابدی می‌کند، کار ابدی با آن نیت است؛ مثلاً کسی مدرسه، مسجد یا بیمارستان می‌سازد اینها ابدی نیست، برای اینکه بیمارستان بر فرض صد سال بماند، اما «اخلاص العمل لله» ابدی است، «قربة الی الله» ابدی است، چون این مال روح است، و این روح است که نمی‌میرد؛ چیزی که ﴿وَ نَفَخْتُ فیهِ مِنْ رُوحی﴾،[4] به الله ازلی ابدی مرتبط است که از بین رفتنی نیست. عمده اینکه گفته شد: «إِنَّمَا الْأَعْمَالُ بِالنِّیات‏ وَ لِكُلِّ امْرِئٍ مَا نَوَی»،[5] و امثال ذلک، برای آن است که این جان وقتی برای جانان کار کرد می‌شود ابدی و همیشه آثارش نیز ابدی خواهد شد.

معظم له اذعان داشتند: حضرت در ادامه این کلمه می فرماید نه تنها یاد معاد باشید، «وَ عَمِلَ لِلْحِسَابِ» بلکه به روزی حلال قناعت کنید و از ذات اقدس الهی راضی باشید، چون خدای سبحان گاهی ما را امتحان می‌کند به بیماری، گاهی امتحان می‌کند به سلامت؛ مستحضرید که در سوره «فجر» فرمود بعضی مبتلا به سلامت‌اند، بعضی مبتلا به مرض. مبتلا یعنی ممتحَن. این طور نیست که ما فقط به بیمار بگوییم مبتلا به بیماری است. در سوره مبارکه «فجر» این است: ﴿فَأَمَّا الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَیقُولُ رَبِّی أَكْرَمَنِ ٭ وَ أَمَّا إِذَا مَا ابْتَلاَهُ فَقَدَرَ عَلَیهِ رِزْقَهُ فَیقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ ٭ كَلَّا﴾،[6] یعنی بعضی مبتلا به ثروت هستند بعضی مبتلا به فقر. بعضی مبتلا به سلامت‌اند بعضی مبتلا به مرض، چیزی در عالم نیست که امتحان الهی نباشد. جایی که جای امتحان نیست فقط بهشت است، آن وقت کسی از بلوای الهی و امتحان الهی سربلند بیرون بیاید «طوبی له».

[1]. سوره کهف, آيه97.

[2] . نهج البلاغة(للصبحي صالح)، حکمت229.

[3]. سوره بقره, آيه197.

[4] . سوره حجر، آيه29؛ سوره ص، آيه72.

[5]. تهذيب الاحکام، ج1، ص83.

[6] . سوره فجر، آيات15 ـ 17.