به گزارش خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی اسراء: حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی در جلسه درس اخلاق هفتگی پنجشنبه های خود که در محل نمازخانه بنیاد بین المللی علوم وحیانی اسراء برگزار شد، با تسلیت فرارسیدن سالروز شهادت امام حسن عسکری علیه السلام، به شرح حدیثی نورانی از آن امام همام پرداختند و بیان داشتند: وجود مبارک امام عسکری(سلام الله علیه) فرمود بالاخره همه ما «لقاء الله» داریم و مسافریم؛ ﴿إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیهِ راجِعُونَ‏﴾؛[1] این امری قطعی است و قرآن هم در سوره مبارکه «بقره» فرمود مسافر، رهتوشه و زاد می‌خواهد و مسافر بی‌توشه نمی‌تواند سفر کند، لذا در سوره «بقره» فرمود: ﴿تَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَیرَ الزَّادِ التَّقْوَی﴾[2] بهترین رهتوشه شما تقواست، از طرف دیگر اگر راه نزدیک باشد، همان رهتوشه کافی است، اما وقتی مسیر دور باشد گذشته از زاد، راحله هم لازم است.

ایشان ادامه دادند: بیان نورانی امام عسکری(سلام الله علیه) این است که «لقاء الله» سفری است طولانی، سفر طولانی علاوه بر زاد، راحله نیز می‌خواهد. آن‌گاه روی این تحلیل وجود مبارک امام عسکری(سلام الله علیه) با قید تاکید فرمود: «إِنَّ الْوُصُولَ إِلَی اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ سَفَرٌ لَا یدْرَكُ إِلَّا بِامْتِطَاء اللَّیلِ»،[3] اگر چنانچه بخواهید به لقای الله برسید، نماز شب مَرکب خوب و راهواری است، از این مَرکب کمک بگیرید، آنگاه سفرتان زود به مقصد می‌رسد، که امیدواریم همه ما این توفیق را داشته باشیم هم از آن زاد سوره «بقره» طرفی ببندیم که ﴿فَإِنَّ خَیرَ الزَّادِ التَّقْوَی﴾، هم از این راحله‌ای که امام عسکری(سلام الله علیه) به ما آموخت استفاده کنیم و با زاد و راحله مناسب إن‌شاءالله به لقای الهی بار یابیم.

معظم له در بخش دیگری از سخنان خود به ادامه شرح کلمات قصار نهج البلاغه حضرت امیرعلیه السلام پرداختند  و ابزار داشتند: در کلمه نورانی سی و هفتم، حضرت این چنین می‌فرماید: «قَالَ ع وَ قَدْ لَقِیهُ عِنْدَ مَسِیرِهِ إِلَی الشَّامِ دَهَاقِینُ الْأَنْبَارِ فَتَرَجَّلُوا لَهُ وَ اشْتَدُّوا بَینَ یدَیهِ فَقَالَ‏ مَا هَذَا الَّذِی صَنَعْتُمُوهُ فَقَالُوا خُلُقٌ مِنَّا نُعَظِّمُ بِهِ أُمَرَاءَنَا فَقَالَ وَ اللَّهِ مَا ینْتَفِعُ بِهَذَا أُمَرَاؤُكُمْ وَ إِنَّكُمْ لَتَشُقُّونَ عَلَى أَنْفُسِكُمْ فِی دُنْیاكُمْ وَ تَشْقَوْنَ بِهِ فِی [أُخْرَاكُمْ‏] آخِرَتِكُمْ وَ مَا أَخْسَرَ الْمَشَقَّةَ وَرَاءَهَا الْعِقَابُ وَ أَرْبَحَ الدَّعَةَ مَعَهَا الْأَمَانُ مِنَ النَّارِ»؛ وجود مبارک حضرت امیر در زمان حکومتشان طی سفری به منطقه انبار رسیدند، عده‌ای از مسئولان آن شهر وقتی دیدند وجود مبارک حضرت امیر که حاکم اسلامی است وارد منطقه‌شان شد، از اسبهایشان پیاده شدند و پیشاپیش حضرت دوان دوان راه را طی کردند، حضرت فرمود این چه کاری است دارید می‌کنید؟ گفتند کاری است که ما برای امرا و فرماندهان خودمان می‌کردیم و این را تکریم و بزرگداشت آنها می‌دانیم، آن‌گاه وجود مبارک حضرت سوگند یاد کرد، فرمود: «وَ اللَّهِ مَا ینْتَفِعُ بِهَذَا أُمَرَاؤُكُمْ»، قسم به خدا از این کار بهره‌ و سودی به آن زمامداران شما نمی‌رسد، تنها خودتان را به زحمت و مشقت می‌اندازید، این کار نه تنها مشقّت دنیاست، شقاوت آخرت را هم به دنبال دارد؛ بدترین خسارت این است که مشقّت دنیا با شقاوت آخرت همراه باشد و بهترین نفع این است که آسایش دنیا با آسایش آخرت همراه باشد.

آیت الله العظمی جوادی آملی اذعان داشتند: این چند جمله را که حضرت به عنوان فرمانروای رسمی حکومت اسلامی بیان کردند، برای این است که هم مسئولان توقع احترام بیجا نداشته باشند و هم مردم احترام بیجا نکنند! مهم‌ترین احترام ما همین سلام کردن و مصافحه کردن است که این جزء بهترین دستورهای دینی ماست که متأسفانه در جامعه کمرنگ شده است.

ایشان خاطرنشان کردند: اگر سلام، مصافحه، ادب و احترام از جامعه رخت بربندد، به جای اینها بی‌ادبی، بی‌حرمتی، دعوا و زد و خورد خواهد آمد؛ این ﴿أَشِدَّاءُ عَلَی الْكُفَّارِ﴾[4] مال خط مقدم جنگ است، وقتی به درون جامعه آمدیم باید ﴿رُحَمَاءُ بَینَهُمْ﴾ باشد، چرا گفتند وقتی به هم رسیدید باهم مصافحه کنید؟ شما ببینید اگر کسی دو دستش خاکی باشد، این شخص اگر دست راست یا دست چپش را به تنهایی زیر آب ببرد، پاک نمی‌شود. حضرت فرمود: «مَثَلُ المُؤمِنَینِ إذَا لِقِیا مَثَل‏ الیدَینِ‏ تَغسِلُ‏ اِحدَیهُمَا الأُخرَی»؟[5]، دو تا برادر هر کدام مشکلی دارند، وقتی بهم برخورد کردند، مثل آن است که دو تا دست را زیر شیر آب نگه می‌داری و با سایش آنها به هم، هر دو پاک می‌شوند.