به گزارش خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی اسراء: جلسه درس اخلاق حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی به روال هر پنجشنبه در محل نمازخانه بنیاد بین المللی علوم وحیانی اسراء در قم برگزار شد.

آیت الله العظمی جوادی آملی در این جلسه در ادامه سلسله مباحث شرح نهج البلاغه حضرت امیرعلیه السلام به شرح نود و سومین کلمه از مجموعه کلمات قصار نهج البلاغه پرداختند و بیان داشتند: حضرت فرمود: «لَا یقُولَنَّ أَحَدُكُمْ اللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِكَ مِنَ الْفِتْنَةِ لِأَنَّهُ لَیسَ أَحَدٌ إِلَّا وَ هُوَ مُشْتَمِلٌ عَلَی فِتْنَةٍ وَ لَكِنْ مَنِ اسْتَعَاذَ فَلْیسْتَعِذْ مِنْ مُضِلَّاتِ الْفِتَنِ فَإِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ یقُولُ ـ ﴿وَ اعْلَمُوا أَنَّما أَمْوالُكُمْ وَ أَوْلادُكُمْ فِتْنَةٌ﴾ وَ مَعْنَی ذَلِكَ أَنَّهُ [سُبْحَانَهُ یخْتَبِرُ عِبَادَهُ‏] یخْتَبِرُهُمْ بِالْأَمْوَالِ وَ الْأَوْلَادِ لِیتَبَینَ السَّاخِطَ لِرِزْقِهِ وَ الرَّاضِی بِقِسْمِهِ وَ إِنْ كَانَ سُبْحَانَهُ أَعْلَمَ بِهِمْ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَ لَكِنْ لِتَظْهَرَ الْأَفْعَالُ الَّتِی بِهَا یسْتَحَقُّ الثَّوَابُ وَ الْعِقَابُ لِأَنَّ بَعْضَهُمْ یحِبُّ الذُّكُورَ وَ یكْرَهُ الْإِنَاثَ وَ بَعْضَهُمْ یحِبُّ تَثْمِیرَ الْمَالِ وَ یكْرَهُ انْثِلَامَ الْحَالِ‏»؛ فرمود بعضی‌ها می‌گویند خدایا ما را از فتنه نجات بده! باید بدانند که فتنه دو قسم است: یک مقدار آشوب و به هَم زدن است بله؛ اما معنای فتنه آشوب نیست، معنای فتنه، امتحان است.

ایشان ادامه دادند: می‌گویند این نقره را افتنان کردند یعنی گذاشتند در کوره، تا معلوم بشود که عیار آن خوب است یا خوب نیست! سالم است یا سالم نیست! فرمود شما نگویید خدایا ما از فتنه به تو پناه می‌بریم؛ چراکه داشتن فرزند فتنه است، داشتن مال امتحان است، بلکه بگویید خدایا از آن فتنه‌هایی که ما را گمراه می‌کند ما به تو پناه می‌بریم، چه فتنه‌های سیاسی، چه فتنه‌ها اجتماعی و چه فتنه‌های خانوادگی.

معظم له خاطرنشان کردند: آن فرزندی که سبب گمراهی پدر و مادر می‌شود و باعث عصیان و فروپاشی آن خانواده می‌شود چنین فرزندی، فتنه بدی است؛ لذا حضرت می فرماید بگویید «أَعُوذُ بِكَ مِنْ مَضَلَّاتِ الْفِتَن‏».

آیت الله العظمی جوادی آملی با اشاره به آیاتی از سوره مبارکه فجر اظهار داشتند: در سوره «فجر» فرمود هر چه ما در دنیا به افراد می‌دهیم «آزمون» است: ﴿فَأَمَّا الْإِنْسانُ إِذَا مَا ابْتَلاَهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَیقُولُ رَبِّی أَكْرَمَنِ ٭ وَ أَمَّا إِذَا مَا ابْتَلاَهُ فَقَدَرَ عَلَیهِ رِزْقَهُ فَیقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ﴾؛ فرمود مردم دو قسم‌اند؛ یا مبتلا به سلامت‌اند یا مبتلا به مرض. مبتلا یعنی ممتحَن؛ الآن ما که اینجا نشسته‌ایم مبتلا به سلامتیم، آنها که در بیمارستان هستند که خدا شفایشان عطا کند! مبتلا به بیماری‌اند. «ابتلاه»؛ یعنی «إمتحنه». فرمود آن کسی که مبتلا به سلامت، مال، حیثیت و آبروست، خیال می‌کند ما او را گرامی داشتیم، نخیر!، حقیقت آن است که ما او را امتحان کردیم. آن کسی هم که مبتلا به بیماری و فقر و مانند آن است خیال می‌کند ما او را اعانت کردیم، در حالی که ما او را اعانت نکردیم بلکه او را آزمودیم گاهی آن را به این وضع می‌آزماییم، گاهی این را به عکس.

ایشان تصریح داشتند: انسان تا زنده است در کلاس آزمون است؛ اگر نعمتی دارد باید وظیفه آن تنعّم را انجام بدهد و اگر نقمتی دامنگیر او شد با نقمت باید کنار بیاید، در هر دو حال دارد امتحان می‌دهد. بنابراین چیزی در این دنیا به عنوان کمال و جمال نیست، چون تنها جایی که مشخص می‌شود چه کسی پیروز است و چه کسی شکست خورده است «یوم الحساب» است.