​​​​​​
پایگاه اطلاع رسانی اسراء: ​​​​​​​مراسم گرامیداشت نخستین سالگرد درگذشت زنده‌یاد حجت‌الاسلام والمسلمین سید محمود دعایی، نماینده ولی فقیه و سرپرست پیشین مؤسسه اطلاعات، عصر سه‌شنبه ۹ خرداد ۱۴۰۲با پیام تصویری آیت الله العظمی جوادی آملی در محل سالن زنده‌یاد سید محمود دعایی (سالن همایش‌ها) مؤسسه اطلاعات برگزار شد.
​​​​​​​
​​​​​​​

أعوذ بالله من الشيطان الرجيم

بسم الله الرحمن الرحيم

«الحمدلله ربّ العالمين و صلّي الله علي جميع الأنبياء و المرسلين و الأئمة الهداة المهديّين و فاطمة الزّهراء سيّدة نساء العالمين، بهم نتولّي و من أعدائهم نتبرّء إلي الله».

انسان، خواستهاي دارد و نميداند که از چه راه به آن خواسته برسد؛ همه ما علاقهمنديم که عمر طولاني و بابرکت داشته باشيم و در درازمدت بمانيم. اين علاقه ماست و اين علاقه در نهاد و نهان همه ما غرس شده است. آيا اين يک علاقه ياوه و بيهوده است يا راه صحيح دارد؟ با اينکه ميدانيم کسي عمر طولاني به آن معنايي که در آرزوهاي ما هست ندارد! اين يک راه صحيح دارد که اگر کسي آن راه را طي کند، به مقصد ميرسد.

اينکه فرمودند: «العُلَمَاءُ بَاقُونَ مَا بَقِيَ الدَّهرُ»[1]يعني مرداني در جهان زندگي ميکنند که کار ماندني دارند. اين کار که ميماند، يعني صاحبکار زنده است، چون اين فعل بدون فاعل نخواهد بود و اين اثر بدون مؤثر نيست. ممکن نيست اثر بماند و مؤثر رفته باشد، وگرنه رابطه قطع خواهد شد. اگر نوشتههاي مرحوم کليني، شيخ صدوق، شيخ طوسي، مرحوم بوعلي، خواجه نصير و ساير بزرگان همچنان زنده است، معلوم ميشود که ارواح تابناک اينها همچنان زندهاند و همه اينها شاگردان اهل بيت(عليهم الصلاة و عليهم السلام)اند و اگر راهنماييهاي امام صادق و امام باقر و ساير ائمه(صلوات الله عليهم اجمعين) مانده است معلوم ميشود که ارواح مطهر اينها زنده است.

ممکن نيست که اثر بماند و مؤثر از بين رفته باشد. چه انسان بداند و چه نداند، اين کتاب، اثر علمي خود را دارد. اين موجود، زنده است و اين موجود، اثر آن بزرگوار است، پس او زنده است.

گاهي ممکن است خود صاحباثر به حسب مرگ طبيعي در روي زمين نباشد اما در عين حال که بدن و جسد سرد شد و خاک شد، ارواح، طيب و طاهر زنده باشند و اين عرض ادبها که ما به حضور بزرگان ميکنيم و به آنها سلام ميکنيم، نشانه آن است که آنها زندهاند. وقتی به بارگاه ائمه(عليهم السلام) مشرف ميشويم عرض ميکنيم من شهادت ميدهم که شما کلام ما را ميشنويد[2]،   معنايش همين است.

بنابراين مطلب اول آن است که انسان ميتواند به آن خواسته دروني خود پاسخ مثبت بدهد و عمر طولاني داشته باشد؛ تا آن اثر، آن مقال، يا آن مقالت زنده است، مؤثرش زنده است و فيض ميبرد و فائز ميشود.

مطلب دوم آن است که اين اختصاصي به يک رشته خاص ندارد يا به قول، مخصوص نيست، فعل هم همين طور است. فرشي را که يک هنرمند براي مراکز مذهب بافت، تا آن فرش هست، تا تار و پود آن فرش سالم است، او زنده است؛ شعر نابي را که يک هنرمند در مدح مردان الهي به ويژه اهل بيت(صلوات الله عليهم اجمعين) سروده است، زنده است؛ راهنماييهايي که کرد سخنرانيهايي که کرد موضعگيريهايي که کرد، اگر حق بود زنده است و تا زنده است صاحبش هم زنده است.

مطلب بعدي آن است که در بين دوستان انقلاب و ياران انقلاب، مردان بزرگي بوده و هستند که اينها هم صدق قابلي دارند هم صدق فاعلي دارند؛ هم حُسن فعلي دارند هم حُسن فاعلي دارند يعنی کار خوب را با نيت خوب انجام دادند. اينها کسانياند که تا آن کار خوب هست و تا اثر آن نيت خوب هست، اينها زندهاند. مرحوم حجت الاسلام و المسلمين دعايي(رضوان الله تعالي عليه)   وقتي که در قم طلبه بود، در موضعگيريهايش، در نشر پيامهاي انقلابي امام(رضوان الله عليه)، در ساير کارهايي که بزرگان حوزه انجام ميدادند، اعلاميههايي که ميدادند، خوب بررسي ميکرد منتشر ميکرد نگهداري ميکرد جاسازي ميکرد و ميرساند؛ صادقانه اين کار را ميکرد و اگر حوادث تلخي هم براي او پيش ميآمد، لله تحمل ميکرد.

وقتي امام(رضوان الله تعالي عليه) به نجف وارد شدند، به هر وسيلهاي بود خودشان را به حضور امام رساندند، آنجا در خدمت امام در حوزه علمي نجف فداکاري ميکردند تبليغات انجام ميدادند و بعد از اينکه انقلاب به ثمر رسيد و امام(رضوان الله تعالي عليه) رهبري انقلاب را بر عهده گرفت، مأموريتي را از طرف نظام اسلامي در همان عراق پذيرفتند، سفير ايران اسلامی در عراق شدند و رسالت سفارت را انجام ميدادند.

در جمع وقتي درباره سيره و سنت مرحوم حجت الاسلام و المسلمين آقاي دعايي فکر ميکنيد ميبينيد تا آنجا که مقدورش بود تا آنجا که در وُسع علمي او و عملي او ميگنجيد، ميکوشيد که پيرو نظام اسلامي باشد تابع امام باشد خيرخواه مردم باشد، در روزنامه اطلاعات رقم بزند يا هدايت کند يا حمايت کند و تا آنجا که مقدورش بود سعي ميکرد نه بيراهه برود نه راه کسي را ببندد.

اميدواريم که تا آثار او زنده است، نام او زنده باشد، تا آثار او ثمربخش است، روح او متنعم باشد و از فيض و فوز شهداي اسلام بهره ببرد، از فيض و فوز امامت امام(رضوان الله تعالي عليه) بهره ببرد و اين نظام اسلامي تا ظهور صاحب اصلي و اصيلش، وجود مبارک ولي عصر(ارواحنا فداه) از هر گزندي محفوظ بماند!

«غفر الله لنا و لکم و السلام علکم و رحمة الله و برکاته»

[1]. نهج البلاغة، حکمت147.

[2]. المزار الکبير، ص 211.

​​​​​​​