آيت الله العظمي جوادي آملي در سخنانی با تأكيد بر لزوم حفظ جایگاه ایتام در کشور، بیان فرمودند:

حفظ ايتام وظيفه همه ماست، خداي سبحان در قرآن کريم دو تا دستور دارد: يک دستور پرهيز دارد و يک دستور ارتکاب؛ دستور پرهيز اين است که يتيم را نرنجانيد ﴿فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلَا تَقْهَرْ﴾ به وجود مبارک پيامبر(عليه و علي آله آلاف التحية و الثناء) فرمود يتيم را نرنجانيد. رنجاندن هر کسي بد است، ستم به هر کسي بد است؛ ولي اگر آن مظلوم قدرتي داشته باشد به قدرت مالي يا قدرت جاه و مانند آن وابسته باشد، اين در دعا مخلِص نيست، اين يا اهل دعا نيست به فکر انتقام است يا اگر دعا هم بکند گوشه چشمش به دعاست گوشه ديگري هم به قدرت خود و قبيله و مال است. اين دعا، دعاي خالص نيست؛ اما آن مظلومي که هيچ پناهي ندارد، او اگر دعا کرد گفت «يا الله»! دعاي او دعاي خالص است و دعاي خالص رد نمي‌شود. وجود مبارک امام سجاد به امام باقر(سلام الله عليهما) فرمود: من تو را به مطلبي سفارش مي‌کنم که پدرم در آخرين وداعش مرا به آن مطلب سفارش کرد و آن اين است كه ظلم همه جا حرام است؛ اما آن مظلومي که هيچ پناهي جز خدا ندارد به او ستم نکن! براي اينكه او قلبش مي‌شکند او که قدرتي ندارد بر دفاع، فقط دعا مي‌کند، دعاي او هم صددرصد خالص است فقط از خدا مي‌خواهد؛ چون به قدرتي، قبيله‌اي، مالي و فرزندي تکيه ندارد. دعاي صددرصد خالص را يقيناً خدا جواب مي‌دهد. ما اگر يک گوشه چشممان به نمازمان باشد يا به عبادتمان باشد يا به خيراتمان باشد يا به سوابقمان باشد بگوييم خدايا اين سوابق را ما داريم شما مشکل ما را حل کن، اين دعا دعاي خالص نيست.

معظم‌له در ادامه بر لزوم سرپرستي ايتام تأكيد كرده و بيان داشتند:

اگر کسي ناله اين يتيم را پاسخ مثبت بدهد، دعاي خير او يقيناً مستجاب است و اگر کسي ـ خدايي ناکرده ـ قلب او را به درد بياورد دعاي او يقيناً خانمان‌برانداز است. رسيدگي به کسي که هيچ پناهي ندارد؛ حالا يتيم اين طور است، ديگري هم اين طور است. وجود مبارک پيغمبر(صلي الله عليه و آله و سلم) در حالی که انگشت بزرگ وسط با انگشت سبّابه را کنار هم گذاشت که با هم تفاوت دارند، فرمود کسي که سرپرستي ايتام را به عهده گرفته، من و او در قيامت در بهشت کنار هم هستيم.

معظم‌له در ادامه با اشاره به بيان نوراني اميرمؤمنان علي(عليه السلام) مبني بر اينكه همه نعمت‌ها از آن خداست و هر چه در جهان هست سپاه و ستاد الهي‌اند بيان داشتند:

از بيانات نوراني اميرالمؤمنين(سلام الله عليه) اين است که فرمود: هر کسي قدرتي دارد اين قدرتش جزء سپاه و ستاد و سربازان خداست، اين طور نيست که انسان بگويد يک بخشش مال من يک بخشش مال خدا، اين مي‌شود شرک. وقتي به حضرت عرض کردند که چگونه مي‌شود که مؤمن مشرک مي‌شود؟ حضرت می فرماید همين که مي‌گويند اگر فلان کس نبود مشکل من حل نمي‌شد!. بلکه بايد بگوييم خدا را شکر که به دست فلان کس مشکل ما را حل کرد، نه اينکه اول خدا، دوم فلان کس.

ايشان در ادامه با بيان لزوم شكرگزاري در برابر ذات اقدس الهي بيان داشتند:

همه آنچه که در جهان خلقت هست سربازان خدا هستند؛ پس ما بايد بگوييم که خدا را شکر که از اين راه مشکل ما را حل کرد، اين درست است. آن وقت شکرگزار آن شخص هم هستيم اين را فرمود: «مَنْ لَمْ يَشْكُرِ الْمُنْعِمَ مِنَ الْمَخْلُوقِينَ لَمْ يَشْكُرِ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ»، اين يک ادب اجتماعي است، اين ادب اجتماعي باعث آن است که رابطه دوستي و محبّت در جامعه سنگين‌تر مي‌شود جامعه با اعتماد زنده است. ما وجود مبارک امام صادق را به عنوان رئيس مذهب پذيرفتيم حضرت فرمود: «مَنْ كَانَ الرَّهْنُ عِنْدَهُ أَوْثَقَ مِنْ أَخِيهِ الْمُسْلِمِ فَأَنَا مِنْهُ بَرِي‏ء»، فرمود: جامعه‌اي که حرف ديگران به اندازه رهن خانه ارزش ندارد، اينها به قول يکديگر اعتماد نمي‌کنند، فقط خانه را بايد رهن بگيرند اينها شيعيان ما نيستند. فرمود طرزي بايد زندگي کنيم که اگر به کسي قول داديد مثل اينکه خانه‌تان را رهن گذاشتيد، وقتي رهن گذاشتيد او مطمئن است. مبادا جامعه‌اي داشته باشيم که رهن خانه بهتر از قول آنها باشد. اينها يک چنين شيعه‌اي مي‌خواهند. آن نمازها و مستحبات و اينها که وظيفه اصلي ماست؛ اما جامعه را تنها با عبادت نمي‌شود اداره کرد، جامعه را با ادب و اخلاق بايد اداره کرد. ما باید به گونه ای زندگي کنيم که قول ما اعتمادآور باشد.