پایگاه اطلاع رسانی اسراء: یکی از وقایع مهم و به یاد ماندنی تاریخ انقلاب اسلامی، سالروز ورود با شکوه امام امت به میهن است. او که با مقدمش بتهای آهنین روزگار را لگد مال نمود و سایبان مؤمنین و مستضعفین جهان شد. به این مناسبت در ادامه فرازهایی از کتاب ارزشمند "بنیان مرصوص امام خمینی(ره) در بیان و بنان حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی" را از نظر می گذرانیم.

امام راحل درزمرۀ عارفان محقّق

امام راحل در سلسلهٴ عارفان محقّق جای داشت و در عین حال با همهٴ آنها فاصله داشت، آنان در سیر به سوی خدا و تقرّب به او و بریدن از خلق «سیر من الخلق إلی الحق» متوقّف گشته بودند، و او برای اصلاح زندگی انسان و حاكمیت قانون خدا به «سیر بالحق فى الخلق» رسیده بود. گفته بودند: «مرد باطنی (عارف) پس از آرامش و اطمینانی كه در مسیر معنوی پیدا می كند، نمی خواهد به زندگی این جهانی باز گردد، و در هنگامی كه بنا به ضرورت باز می گردد، بازگشت او برای تمام بشریت سود چندانی ندارد»، ولی او از «وارثان انبیا» بود كه همچون انبیا: «بازگشتشان جنبهٴ خلاّقیت و ثمر بخشی دارد، باز می گردند و در جریان زمان وارد می شوند تا جریان تاریخ را به دست گرفته و جهان تازه ای از كمال های مطلوب را خلق كنند».

امام راحل، رهبر مسلمین جهان ومتولّی اسلام

امام راحل (قدّس سرّه) شاگرد برومند ائمهٴ اطهار (علیهم‌السلام) بود، و البتّه حساب آنها با احدی هماهنگ نیست، احدی را با آن ذوات مقدّسه (علیهم‌السلام) نمی‌توان سنجید؛ امام راحل شاگرد برومند این مکتب بود، او تنها، رهبر ایران نبود، او رهبر مسلمین جهان بود، متولّی اسلام بود، این فكر بلند با افكاری كه دیگران داشتند، فاصلهٴ فراوان داشت و همان طور كه هیچ كسی را با امام معصوم (علیه‌السلام) نمی توان قیاس كرد، هیچ كسی از علمای عادی را هم با امام امّت نمی توان قیاس كرد، زیرا او حساب دیگری دارد.

مرحوم صاحب جواهر (قدّس سرّه) سخن بلندی دارد كه می فرماید: «در نظام هستی، ذات اقدس اله «ربّ» است و امامان معصوم (علیهم‌السلام) «وزرا» ی دستگاه الهی هستند، و دیگر افراد به منزلهٴ رعایایند» و وقتی رعایا را با هم می سنجیم، می بینیم بعضی از آنها به جایی رسیده اند كه هیچ یك از رعایا با آنها قابل قیاس نیست و این خصیصه در امام راحل (قدّس سرّه) وجود داشت.

الگو بودن امـام راحل

كاری كه امام امّت (قدّس سرّه) انجام داد، در طی این قرون‌بی‌سابقه بود. قرآن كریم بر عنصر «ابتكار» تكیه می‌كند، چنانكه اگر موادّ فكری وجود داشت، و یك نفر بیش از دیگران و پیش از آنها قیام كرد و رهبری فكری و فرهنگی امّت را به عهده گرفت، دیگران همتای او نیستند. در طی این چهارده قرن، ما مظلوم بودیم و برای ما مظلومیت رقم زده شده بود و باور می‌كردیم كه باید ستم پذیر باشیم، ولی این سلیل رسول خدا حضرت امام خمینی برای اوّلین بار كاری كه نه دوستان فكر می‌كردند و نه دشمنان می‌اندیشیدند، انجام داد. لذا اگر بعداً رهبری بیاید و این راه را ادامه دهد و بیگانگان را در كشورهای دیگر متواری كند، او به عنوان «امّت» امام خمینی خواهد بود

نتیجه اینكه اگر صدها رهبران ثوره و انقلاب؛ خواه در خاور دور و نزدیك، خواه در خـاورمیانه، خواه در باخـتر دور و نـزدیك، به عرصهٴ هستی عـرضه شونـد، امـام رحیل ما (قدّس سرّه) امام همهٴ آنهاست. زیرا اگر كسی كاری كند كه هم فكر امّت بـودن را در مـردم و هـم فكر امام بودن را در رهبـران احیا كند، او مثـل اعـلای ﴿و السّابقون الاوّلون﴾ است و امام راحل (قدّس سرّه) اوّلین كسی بود كه در قرون اخیر به این مقام منیع بار یافت «طوبی له و حُسنُ مَآبٍ».

---------------------------------------------------------------------------

منبع: حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی، کتاب «امام خمینی ، بنیان مرصوص»