أعوذ بالله من الشيطان الرجيم

بسم الله الرحمن الرحيم

الحمد لله رب العالمین و صلی الله علی جمیع الأنبیاء و المرسلین و الأئمة الهداة المهدیّین و فاطمة الزهراء سیدة نساء العالمین بهم نتولّی و من أعدائهم نتبرّء الی الله

مقدم شما آیات، حجج، علما، اساتید و فرهیختگان استان قزوین را گرامی میداریم؛ مقدم مبارک امام جمعه و مدرّسین حوزه را ارج مینهیم و از ذات اقدس الهی مسئلت میکنیم همه علما و محققان و مؤلفان علوم الهی به ویژه مؤلفان و محققان منطقه شما مورد عنایت ویژه ولیّ عصر(ارواحنا فداه) قرار بگیرند!

اسلام از آن نظر که دین علم و حکمت است، جامعه را حکیم و عالم بار آورد و بار میآورد و جامعه اسلامی مشمول ﴿یعلمهم الکتاب و الحکمة و یزکیهم﴾[1] خواهند بود. استان قزوین همواره مهد علم و دانش بود؛ علمای بزرگ، حکمای بزرگ، محدثان و مورخان بزرگ، فقهای بزرگ و اصولیهای نامدار از این سرزمین برخاستهاند.

یکی از این بزرگوارانی که ساليان متمادی تلاش و کوشش کرد که موسوعه رسول اکرم(صلی الله عليه و آله و سلم) را به قلم بیاورد و هم با زبان تبلیغ کند و هم با قلم تألیف کند یعنی ذو لسانین باشد (لسان بیان و لسان بنان)، حجت الإسلام و المسلمین مرحوم آقای ابراهیمی(رضوان الله تعالی علیه) بود که مورد ارج و احترام همه شما مخصوصاً امام جمعه محترم شماست.

این بزرگواران، تربیت شده مکتب نبوی، علوی، باقری و صادقی(علیهم الصلاة و علیهم السلام) هستند. راز بهرهبرداری از دو عنصر بیان و بنان این است که مردی در محضر رسول اکرم(علیه و علی آله آلاف التحیة و الکرم) عرض کرد محفل علمی شما آموزنده و شیرین است اما وقتی از اینجا خارج شدیم فراموش می کنيم و آن حلاوت را به همراه نداریم. حضرت فرمود: «استعن بیمینک»[2]؛ وقتی به مجلس علم آمدی، با قلم و مرکّب و کاغذ بیا که آنچه را میشنوی بنویسی و بعد در زمان فراغت، به نوشتههای علمی بنگری و تکامل پیدا کنی.  

وقتی وجود مبارک امام صادق(صلوات الله و سلامه علیه) به مفضل بن عمر سفارش میکند میگوید درس و بحث کافی نیست عالم شدن کافی نیست، مورِث شدن هم لازم است داشتن تراث هم لازم است؛ منتها تراثی که انسان از دیگری گرفت نه، تراثی که خودش بنیانگذار آن است آری! فرمود: «فإن متّ فورث کتبک بنیک»[3]؛ به مفضل فرمود طرزی عالمانه و محققانه زندگی کن که بعد از مرگ تو، فرزندان تو کتابهای علمی تو را ارث ببرند نه کتابخانهای که از جای دیگر جمع کردی.

یک عالم ممکن است کتابی تهیه کند و بخرد و بهرهبرداری کند و برای وراث بگذارد، این مشمول بیان نورانی امام صادق نیست اما یک محقق ممکن است کوشش کند مثل این بزرگوار تا موسوعة الرسول بنویسد، این کسی است که مصداق توصيه وجود مبارک امام صادق(صلوات الله و سلامه علیه) است که فرمود: «فإن متّ فورّث کتبک» نه کتب دیگران را يعنی ورثه تو کتاب های تو را مؤلفات تو را آثار فکری تو را ارث ببرند.

این فقید سعید، این بزرگوار مبارز و پدر شهید کسی بود که توانست به وصایای رسول اکرم از یک سو و به دستورهای امام صادق(صلوات الله و سلامه علیهما) از سوی دیگر عمل کند و موسوعه رسول اکرم(علیه و علی آله آلاف التحیة و الکرم) را به تألیف در بیاورد و برای ورثهاش اولاً و حوزه علمیه ثانیاً ارث بگذارد. این بزرگوار چون اهل تبلیغ بود، از زبانش همین مطالب را استفاده میکردند و چون اهل تألیف بود، از آثار و انگشتان او همین بهره را میبردند و میتوانست به جایی برسد که وقتی به بارگاه ائمه(علیهم السلام) مشرف میشود، در زیارتنامه آنها در زیارت جامعه کبیر بگوید: «انی ... محقق لما حققتم مبطل لما أبطلتم»[4]. آنها به ما گفتند صرف فراگیری بعضی از بحثها از راه گوش کافی نیست و صرف گفتن بعضی از درسها از راه زبان کافی نیست بلکه هم باید پژوهشگر و محقق بود و هم از طريق دو زبانِ بنان و بیان، بهره علمی و نشر مآثر و آثار علمی اهل بیت را بهره بُرد.

انسان هنگامی به خودش اجازه میدهد که وقتی به بارگاه ائمه(علیهم السلام) مشرف شد بگوید: «انی ... محقق لما حققتم مبطل لما أبطلتم» که راه این فقید سعید را طی کند و راه سایر علمای راستین را طی کند که در نشر معارفِ تفسیر، سنت، روایت، تاریخ اسلامی و مانند آن، آثاری و مآثری داشتند.

بنابراین احترام اینها و نگهداری نام اینها به این است که آثار اینها روشن باشد منتشر بشود خوانده بشود، تا اثر انقلابی از یک سو، اثر شهادت از سوی دیگر و اثر تألیف و تبیین از سوی دیگر کاملاً روشن بشود. کسانی که با خون، نوشتههای خود را تأیید کردند، با عمل صالح، علم صائب خود را تحلیل کردند و با اقدام عملی، آن قیام علمی را تشریح کردند، شایستهاند که نامدار باشند؛ تذکره اینها نام اینها و یاد اینها خودش فضیلت علمی را به همراه دارد. وقتی ذات اقدس الهی به رسول گرامی(علیه و علی آله آلاف التحیة و الثناء) میفرماید: ﴿و اذکر فی الکتاب ابراهیم﴾ [5]  ﴿و اذکر فی الکتاب موسی﴾[6] که یعنی به یاد اینها باش و یاد اینها را زنده کن، یاد اینها را زنده کردن یعنی نشر علم و عمل صالح.

اگر کسی یک بُعدی بود باید به همان اندازه مورد توجه باشد و اما اگر چند بُعدی بود و عمر شریفش را در نشر آثار رسول گرامی(علیه و علی آله آلاف التحیة و الکرم) صرف کرده است، شایسته است همه علما مخصوصاً شما علمای بزرگ قزوین و دانشمندان و حوزه علمی حقشناسی کنید، آثارش را منتشر کنید و نام و یادش را گرامی بدارید ،چه اینکه نام و یاد اینها گرامی است؛ «رحمة الله علیه یوم ولد و یوم مات و یوم یبعث حیا».

من مجدداً مقدم همه شما فرهیختگان را گرامی میدارم و از امام جمعه و علمای بزرگ و بزرگوار قزوین حقشناسی میکنیم و از ذات اقدس الهی مسئلت میکنیم نظام ما رهبر ما مسئولین ما دولت ما ملت ما و مملکت ما   را در سایه ولیاش حفظ بفرماید!

«غفر الله لنا و لکم و السلام علیکم و رحمة الله و برکاته»

[1].  سوره بقره، آيه 129.

[2].  بحارالانوار، ج2، ص152.

[3].  بحارالانوار، ج2، ص150.

[4].  من لا يحضره الفقيه، ج2، ص614.

[5].  سوره مريم، آيه 41.

[6].  سوره مريم، آيه 51.

​​​​​​​