به گزارش خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی اسراء: حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی در ادامه تفسیر آیات نوانی سوره مبارکه مدثر در مسجد اعظم قم، اظهار داشتند: در اینجا قرآن یک حرف جهانی را ذکر می‌کند و آن این است که من آمدم مردم را آزاد کنم؛ ﴿ذِكْری‏ لِلْبَشَرِ﴾.

ایشان ادامه دادند: بهترین ره‌آورد قرآن، آزادی انسان است، آزادی از بهترین نعمت‌هاست و هیچ انسانی نیست که از آزادی لذّت نبرد، لذا باید ببینیم چه عواملی آزادی انسان را از او می گیرد، به عبارت دیگر آزادی انسان به چیست؟ فرمود: ﴿كُلُّ نَفْسٍ بِما كَسَبَتْ رَهینَةٌ﴾، این زنجیر آهنینی که با دست خود آدم ساخته می‌شود و با دست خود آدم به گردن، پا و دستانش بسته می‌شود همان بداخلاقی، غرور، خودخواهی، دنیاطلبی  و غارت‌گری است که آدم را گرفتار می‌کند. اگر هر کسی به حق خود قانع باشد؛ قطعا خوب زندگی خواهد کرد.

معظم له با اشاره به روایتی از پیامبر گرامی اسلام ادامه دادند: یک بیان نورانی از پیغمبر(صلی الله علیه و آله و سلم) رسیده است که حضرت فرمود: «أَعْدَی عَدُوِّكَ نَفْسُكَ الَّتِی بَینَ جَنْبَیكَ»، تو مواظب زبانت باش، مواظب غرورت باش، نگو به من برخورد! نگو من این را می‌خواهم! نگو من آن را نمی‌خواهم! نگو من بهتر از او هستم! آنگاه راحت هستی؛ «أَعْدَی عَدُوِّكَ نَفْسُكَ الَّتِی بَینَ جَنْبَیكَ». این حرف جهانی است.

معظم له خاطرنشان کردند: در آخرین جمعه ماه پُر برکت شعبان پیغمبر(صلی الله علیه و آله و سلم) در خطبه ای فرمود، مردم بدانید! «إِنَّ أَنْفُسَكُمْ مَرْهُونَةٌ بِأَعْمَالِكُمْ فَفُكُّوهَا بِاسْتِغْفَارِكُم‏ وَ ظُهُورُكُمْ ثَقِیلَةٌ مِنْ أَوْزَارِكُمْ فَخَفِّفُوا»؛ فرمود خیلی از شماها در بند هستید، ماه مبارک رمضان ماه آزادی است، خودتان را آزاد کنید. خیلی از شما در گرو هستید. می‌بینید بعضی می‌گویند ما هر چه می‌خواهیم خودمان را کنترل کنیم، نمی‌توانیم. می خواهیم زبان خودمان را کنترل کنیم، نمی‌توانیم. چرا نمی‌توانیم؟ چون در بند هستیم. انسانی که در بند است، برابر آن بند حرف می‌زند، نه برابر عقل. فرمود خیلی از شماها در بند هستید و ماه مبارک رمضان، ماه آزادی است. فرمود درباره دیون الهی خود انسان را گرو می‌گیرند و با استغفار، انسان می تواند خود را آزاد کند؛ «إِنَّ أَنْفُسَكُمْ مَرْهُونَةٌ بِأَعْمَالِكُمْ فَفُكُّوهَا بِاسْتِغْفَارِكُم‏» این است.

آیت الله العظمی جوادی آملی در پاسخ به این مطلب که «بندگی خداوند هم یک نوع محدودیت است» بیان داشتند: عبد محض که نمی‌تواند داعی ربوبیت داشته باشد. عبد باید عبد باشد. آزادی عبد در کمال عبودیت اوست. ما را آوردند، ما را می‌برند، زمانی هم که هستیم در اختیار خودمان نیستیم. هیچ نفَسی از ما برنمی‌آید مگر به اذن او. ما که از یک مشت خاک بودیم، بعد هم خاک می‌شویم، ما را آوردند، ما را می‌برند، آن که ما را آورد و ما را بُرد، باید در صراط او باشیم. این معنی آزادی است و ما برای اینکه راحت باشیم، ببینیم او از ما چه می‌خواهد تا جلو بیفتیم؛ بیان نورانی امام سجاد(سلام الله علیه) که در ظهرهای ماه پُر برکت شعبان آن را می خوانیم این است که «وَ اللَّازِمُ لَهُمْ لَاحِق‏»، آن که با شماست، در کنار شماست، تابع شماست، او به مقصد می‌رسد.