به گزارش خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی اسراء: حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی در جلسه درس تفسیر خود که به شرح و تفسیر آیات پایانی سوره مبارکه ملک اختصاص داشت بیان داشتند: بخش پایانی سوره «مُلک»، ضمن اینکه مسئله معاد را تبیین می‌کند، از توحید هم سخن به میان می‌آورد و با یک تمثیل این قسمت را شروع می‌کند: ﴿أَ فَمَنْ یمْشی‏ مُكِبًّا عَلی وَجْهِهِ﴾^[1]؛ آیا کسی که سَر خم کرده و بدون تشخیص راه و چاه، دارد حرکت می‌کند و جایی را نگاه نمی‌کند و حرف کسی را هم گوش نمی‌دهد، به مقصد می‌رسد یا کسی که راهنما دارد و سمیع و بصیر است، هم راه و چاه را تشخیص می‌دهد و هم از مهندس راه کمک می‌گیرد؟!

ایشان ادامه دادند: از طرفی، راهنمای ما باید کسی باشد که ما را آفریده، نظام را آفریده، راه را آفریده، مقصد و مبدأ را آفریده و او کسی است که پیغمبر و امام(علیهما السلام) سخنگوی او هستند.

معظم له خاطرنشان کردند: صراط مستقیم را «امام مبین» می‌گویند؛ این ﴿إِنَّهُما لَبِإِمامٍ مُبینٍ﴾،[2] آن بزرگراهی  است که وقتی آدم وارد آن شد، دیگر سؤال نمی‌خواهد، مستقیماً او را به مقصد می‌رساند. امام را که امام می‌گویند، چون صراط مستقیم است. کسی با امام مأنوس باشد، دیگر سؤال نمی‌خواهد که کجا بروم؟! راه امام «أَنْتُمُ الصِّرَاطُ الْأَقْوَمُ»[3] است. اگر کسی با اهل‌بیت(ع) بود، دیگر لازم نیست از این و آن سؤال بکند که من کجا بروم؟! راه مستقیمی که انسان را به مقصد می رساند آنها هستند.

حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی تصریح داشتند: اهل‌بیت(ع) از حقیقت قیامت باخبرند، لذا حضرت امیر می‌فرماید: «رائدُ القوْم‏ وَ الرائِد لَا یكْذِبُ أَهْلَه‏»،[4] ما پیشروی شما هستیم، ما تنها عالم به غیب نیستیم، بلکه ما به آنجا رفتیم و از آنجا باخبر شدیم و شما را نیز باخبر می‌کنیم؛ لذا فرمود دنیا فرزندی دارد، آخرت نیز فرزندی دارد: «لِكُلٍّ مِنْهُمَا بَنُونَ فَكُونُوا مِنْ أَبْنَاءِ الْآخِرَةِ وَ لَا تَكُونُوا مِنْ أَبْنَاءِ الدُّنْیا»[5] بکوشید تا فرزند بهشت باشید. اگر این مطلب را حضرت می فرماید، معلوم می شود که می‌شود انسان طرزی زندگی بکند که بهشتی به سر ببرد.